سفرنامه شاهرود: اقیانوسِ ابر - تاورنا

سفرنامه

بچه کویر که باشی، جذابیت های مسیر برات معنایی نداره؛ چون تا جایی که چشم کار می کنه کویر و خورشیدیه که به بی رحم ترین شکل ممکن قدرتش رو به نمایش می ذاره.

پس روسری سیاهم رو از داخل کیفم بیرون می کشم و برای خودم یه سایه بون درست می کنم تا کمتر اذیت بشم.

این سفر با همه سفرهای قبلی که رفتم، فرق می کنه؛ چون قراره وسط جنگل کمپ داشته باشیم. بالاخره بعد چندساعت از وسط بیابون به جنگل، ابر، مه و نم می رسیم.

از طبیعت بکری که می بینم، قلبم به تپش میفته. کم کم چادرها رو برپا می کنیم و استرس وجودم رو پر می کنه. وقتی که فوبیای انواع حشرات و حیوانات رو داشته باشی، این استرس اون قدر هم عجیب نیست.

چادرها کنار هم قطار می شوند. شب از راه می رسه. بچه ها آتیش رو روشن می کنن. تنها چیزی که تو این لحظه می چسبه، قطعا چاییه. پس بساط چایی رو فراهم می کنیم و دور آتیش حلقه می زنیم.

یکی از بچه ها آغاز به ساز زدن می کنه. محیط این جا واقعا جادوییه. نسیم خنکی صورتم رو لمس می کنه. چشم هام رو برای چند لحظه می بندم و حس می کنم بهشت باید یه همچین صحنه ای باشه.

سرم رو بلند می کنم و از آسمون ابری که خودنمایی می کنه، دلم می گیره. زیرلب با خودم می گم کویر هر چی نداشته باشه، شب های قشنگی داره.

کم کم به خونه های پارچه ای می ریم تا فردا اول صبح به جایی که سال ها آرزوی تماشاش رو داشتم قدم بذارم.

صبح ساعت هفت آغاز به حرکت می کنیم. بعد یک راه پیمایی کوتاه به مقصد می رسیم. چیزی که می بینم واقعا رویاییه.

خورشید کم کم طلوع می کنه و ابرها مثل موج های خروشان کم کم ظاهر می شوند. با تماشا صحنه ای که جلوی رومه، حس می کنم نه روی زمین بلکه توی آسمونم.

رنگ نارنجی خورشید بین آبی آسمون و سفیدی ابرها بیش تر از هروقت دیگه ای چشم ها رو جادو می کنه.

این ترکیب رنگ، این چشم انداز اصلا قابل توصیف نیست.

بچه ها تصمیم می گیرن از کوه پایین برن تا توی مه و نم غرق بشن، اما من چون توانایی پایین رفتن از کوه رو ندارم، همون جا منتظر می مونم تا برگردن.

یه لحظه حضور یکی رو کنارم حس می کنم. برمی گردم و یک سگ رو کنارم می بینم. سرش رو نوازش می کنم. بعد حدود نیم ساعت ابرها ناپدید می شوند و درخت ها سر از ابر در میارن.

دومین چشم انداز جادویی رو می بینم. کم کم صدای بچه ها که دارن بالا میان، می شنوم. یکی از بچه ها می گه: حیف شد نیومدی پایین خیلی قشنگ بود.

با خودم می گم: اما چیزی که من این جا دیدم رو هیچ کدومتون ندیدین.

یه لبخند رو لبم نقش می بنده.

مسیری که اومدیم رو برمی گردیم. این بار به اطرافم بیشتر دقت می کنم. درخت های سر به فلک کشیده با رنگ سبز عجیبشون، صدای آواز پرنده ها، مه اطرافمون و نسیم خنکی که بین موهام حرکت می کنه، واقعا زیباترین چشم انداز ایه که تا امروز دیدم.

کنار چند درخت گله گوسفندی رو می بینیم. کمی جلوتر می ریم و یکی از بچه ها بره کوچکی رو بغل می کنه و می گه: آقا یکی از من عکس بگیره.

به بره نگاهی می اندازم وتعجب رو تو چشماش می بینم. خنده ام می گیره و می گم: بذارش زمین گناه داره طفلی.

به محل کمپ نزدیک می شیم و از این که باید کم کم تدارک برگشت رو ببینیم، دلم می گیره. به خودم دلداری می دم و زیر لب می گم عوضش آسمون کویر رو هیچ جا نداره.