مقاله: فیلم این گروهِ خشن
به گزارش تاورنا، 144 دقیقه از فیلم اصلی در نسخهٔ ویدئویی این گروه خشن موجود است. این نسخه شامل صحنه هایی می گردد که به درستی در اکران دنیای فیلم در سال 1969 دیده نشدند. بیشتر این صحنه ها شامل جزئیات زندگی قبلی پایک می گردد، نظیر گناهش در خیانت به تورنتون (رابرت رایان (Robert Ryan)) که زمانی عضو گروه بوده ولی اکنون دسته ای از تعقیب کنندگان اجیرشده را که به دنبال تبه کاران می گردند، راهنمایی می کند. با وجود آن ها، انگیزهٔ پایک بیشتر می گردد: او راجع به خود و نقشی که در گروه بر عهده دارد نامطمئن است.
سم پکین پا (84-1925)، افسر جنگ دنیای دوم و کارآموزِ دان سیگل (Don Siegel) - کارگردان فیلم های پرحادثه - در هالیوود بود، و بیشتر از هر کس دیگری سعی کرد سنت غرب را به دورهٔ طعنه آمیز و تاریک مدرن ببرد. او یک ساختارشکن بود، با استودیوها می جنگید، اغلب اوقات مست بود، حتی با بازیگران خودش هم دعوا می کرد، ولی در این گروه خشن و سرِ آلفردو گارسیا را برایم بیاورید (Bring Me The Head of Alfredo Garcia) (1974) توانست افسانهٔ وسترن و قهرمانِ وجودی (Existential Hero) را باهم ترکیب کند. من دو بار او را ملاقات کردم، یک بار در سر صحنهٔ پَک گارت و بیلی دِکید (Pat Garrett and Billy the Kid) (1973)، یک بار هم در اتاق هتل، در طول سفرش به منظور تبلیغ فیلم آلفردو گارسیا. فیلمی که برخلاف آنچه هست، در آن دوره و امروز، در مقام فیلمی بزرگ در نظر گرفته نشده است. او در هر دو بار عصبی بود و من ناراحتی عذاب آوری را در او احساس می کردم. او به طور آشکاری مست بود (در صحنه در مکزیک، زیر نور خورشید و درحالی که مجهز به چتر، کلاه و عینک آفتابی بود، روی یک صندلی نشست و راهنمایی ها را به دستیار خود واگذار کرد). من نمی توانم بگویم که او به چه چیزی فکر می کرد، ولی با دیدن فیلم گمان می کنم داستان یک گروه حرفه ای را نشان می دهد که علاوه بر درد و رنج های شخصی و حرفه ای خود، در انجام کاری که باید انجام دهند بسیار خوب عمل می کنند. قطعا مضمون این گروه خشن همین است.
منبع مقاله: فیلم این گروهِ خشن