ناسا برای رساندن فضانوردان آرتمیس به سکوی پرتاب دنبال خودرویی تازه است - تاورنا

از زمان پایان برنامه شاتل های فضایی در سال 2011 تا به امروز، ناسا فضانوردان را از طریق وسیله نقلیه مخصوص خود به سکوی پرتاب منتقل نکرده است. از سال 1984 میلادی تا زمان بازنشستگی شاتل، این آژانس برای انتقال فضانوردان به سکوی پرتاب از نسخه بهینه شده خودروی ایراستریم (Airstream) که با نام استروون (Astrovan) شناخته می شد، استفاده کرد.

این خودرو بدنه نقره ای و براق داشت اما فضای داخلی آن نسبتا ساده و بدون امکانات بود. ناسا در سال 2011 گفته بود که جذابیت این خودرو در ریشه های سنتی آن است و نه دکوراسیونی که در آن به کار رفته است.

تا سال گذشته هم پروازهای فضانوردان ناسا از طریق روسیه انجام می شد اما با آغاز پروازهای فضایی تجاری از طریق اسپیس ایکس، جابه جایی فضانوردان به سکوی پرتاب موشک فالکون 9 از طریق نسخه بهینه شده تسلا مدل X انجام می شود.

اکنون ناسا در حال آماده شدن برای دوره تازهی از کاوش های فضایی است و قصد دارد هم زمان چهار فضانورد را در فضاپیمای اوریون (Orion) سوار بر سامانه پرتاب موشکی (SLS) راهی مدار ماه کند. بیل نلسون (Bill Nelson) مدیر ناسا به تازگی اشاره کرد که نخستین پروازهای انسانی با این وسایل نقلیه فضایی در اواخر سال 2023 یا اوایل 2024 انجام خواهد شد.

در حالی که توسعه فضاپیما و موشک ده ها سال زمان و میلیاردها دلار هزینه برده است، ناسا امیدوار است که ساخت خودروی جابه جایی به سکوی پرتاب که با نام وسیله نقلیه خدمه آرتمیس (Artemis Crew Transportation Vehicle) شناخته می شود، سریع تر انجام شود. طبق فراخوان ناسا، Artemis CTV باید حداکثر تا ژوئن 2023 (خرداد 1402) تحویل داده شود.

هم اکنون ناسا در حال بررسی سه گزینه مختلف برای خودروی تازه است. ارائه دهندگان پیشنهاد می توانند وسیله ی نقلیه اختصاصی بسازد، یک وسیله نقلیه تجاری را تغییر دهد و یا استروون را تعمیر و بازسازی کند.

ناسا فهرست بلندی برای ملزومات خودروی جابه جایی فضانوردان برنامه آرتمیس درنظر گرفته است که از جمله آن ها می توان به ویژگی های زیر اشاره کرد.

• این خودرو باید آلایندگی صفر داشته باشد. برای نمونه می تواند به صورت تمام الکتریکی با باتری، پلاگین هیبریدی الکتریکی یا با پیل سوختی طراحی شود.
• وسیله نقلیه باید دارای ظرفیت حمل 8 مسافر، از جمله چهار فضانورد با لباس کامل فضایی باشد.
• باید ظرفیت زیادی برای تجهیزات داشته باشد. از جمله کیف های بزرگ برای کلاه فضانوردی، واحدهای خنک کننده بر پایه یخ و موارد دیگر باید در آن لحاظ شود.
• امکان ورود و خروج آسان فضانوردان در حالی که لباس فضانوردی پوشیده اند، فراهم باشد و برای این منظور درها باید 24 تا 36 اینچ (60 تا 90 سانتی متر) درنظر گرفته شوند.

در حال حاضر از خودروهای با آلایندگی صفر موجود بعید است که حتی با کمی بهبود بتوانند این الزامات را تأمین کنند. ون حمل ونقل (Transit Van) الکتریکی آینده فورد (Ford) شاید به گزینه های مدنظر ناسا نزدیک شود.

در واقع شاید هم اکنون بهترین گزینه موجود، بازسازی خودروی قدیمی ایراستریم باشد زیرا این خودرو برای سفرهای طولانی مدت نیست و فقط قرار است چند کیلومتر را تا سکوی پرتاب بپیماید که این نیاز به خوبی در حد چند واحد پیشرانه تسلا و تعداد زیادی باتری خواهد بود.

ناسا طی برنامه آرتمیس قرار است مانند آنچه در دهه 1960 میلادی انجام داد، به ماه برود. این برنامه از یک کپسول برای جابه جایی فضانوردان استفاده می کند که بی شباهت به برنامه آپولو نیتس. پرتابگر هم با موتورهای اصلی که برای برنامه شاتل استفاده می د، تجهیز خواهد شد، بنابراین چرا حمل ونقل فضانوردان هم با این سیستم یکپارچه نشود؟

عکس کاور: طرحی گرافیکی و تجسمی از خودروی آینده ناسا برای جابه جایی فضانوردان به سکوی پرتاب موشک

Credit: NASA

منبع: Ars Technica